معرفی کتاب مهمان انقلاب

همیشه بخش‌هایی از تاریخ وجود دارند که ناگفته و ناشناخته‌اند و تنها از میان زندگی‌نامه‌ها یا خاطرات آدم‌هایی بیرون می‌آیند که لب به روایت آن‌ها باز می‌کنند. کتاب مهمان انقلاب اثر جذاب و خواندنی کاترین کوب است که داستان روزهای اسارت خود را در ایران روایت می‌کند. این کتاب که با لحنی شوخ‌طبعانه نوشته شده، در سال 1984 جایزه کتاب مسیحی ECPA در حوزه زندگی‌نامه را از آن خودش کرده است.

درباره کتاب مهمان انقلاب

اتفاقات دوران انقلاب 57 در ایران و نوع روابط کشور با ایالات متحده در آن دوران آنقدر جذاب و وسیع است که هر گوشه از خاطرات افراد، دری را به سمت یک دنیای جدید باز می‌کند.

کتاب مهمان انقلاب (Guest of the Revolution) برشی از خاطرات کاترین کوب (Kathryn Koob)، نویسنده این اثر است که با لحنی روان و جذاب و البته کمی طنزآمیز، درباره‌ی روزهای حضور خود در ایران و در بحبوحه انقلاب اسلامی صحبت کرده است.

تسخیر سفارت آمریکا در آن دوران یکی از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین خاطرات این دوره تاریخی در ایران است که تاکنون بسیاری از افراد، تاریخ‌نویسان و… به آن پرداخته‌اند. اما آنچه کتاب مهمان انقلاب را جذاب و گیرا کرده، بیان رویدادهای این مقطع از زبان یک گروگان آمریکایی است که در جریان حمله به سفارت دستگیر شده است.

داستان این خاطره از جایی آغاز می‌شود که به گفته کاترین، او به درخواست ایران و برای آنکه تحولات سیاسی این کشور را از نزدیک ببیند، چهار ماه پیش از وقوع حادثه تسخیر سفارت آمریکا به ایران سفر می‌کند. اما با رخ دادن ماجرای حمله به سفارت، در تاریخ چهارده آبان 1358 دستگیر شده و دوران 444 روزه‌ی اسارت او همراه با 51 آمریکایی دیگر آغاز می‌شود.

خواندن این کتاب در کنار طنز ظریفی که در عمق آن وجود دارد، دید جدیدی را از این برهه از تاریخ ایران و انقلاب اسلامی به نمایش می‌گذارد و شما را در مقابل زاویه‌ای جدید از رخ‌دادهای آن دوران قرار می‌دهد.

کتاب مهمان انقلاب برای چه کسانی مناسب است؟

همه کسانی که از خواندن خاطرات واقعی و زندگی‌نامه و یا شنیدن روایت‌ها و تاریخ انقلاب 57 لذت می‌برند، مخاطبان این کتاب هستند.

با کاترین کوب بیشتر آشنا شویم

یکی از نویسندگانی که کتاب خاطرات او بسیار مورد استقبال واقع شده، کاترین کوب است. این نویسنده آمریکایی که با نام کیت کوب هم شناخته می‌شود در آیووای آمریکا و در یک خانواده مسیحی معتقد به دنیا آمد و همین پیشینه زیستی باعث شد که او به خدمت کلیسا در آید و در کنار آن به شغل معلمی بپردازد. یکی از مهم‌ترین علایق کاترین که مسیر زندگی او را با انقلاب 57 پیوند داد، علاقه به مطالعه فرهنگ‌های دیگر بود. او برای آنکه حس کنجکاوی و علاقه‌مندی خودش را به سفر و شناخت دیگر فرهنگ‌ها برطرف کند، در آزمون خدمات خارجی شرکت کرد و در نتیجه‌ی آن به ماموریت‌هایی در کنیا، رومانی، ساحل عاج و… رفت. او پس از این تجربه، برای یادگیری زبان فارسی به آمریکا بازگشت و سپس در میانه انقلاب 57 و در سال 1979 وارد ایران شد.

او به عنوان مدیر انجمن ایران و آمریکا (IAS) در تهران به فعالیت پرداخت و با تاسیس یک موسسه فرهنگی در ایران، به آموزش زبان انگلیسی به مردم و تبادل فرهنگ با آن‌ها مشغول شد.

در بخشی از کتاب مهمان انقلاب می‌خوانیم

روی کاناپه‌ی کتاب‌خانه خواب راحتی کردم. خیلی زود ساعت پنج و نیم صبح شد و باید دوباره سر کارم برمی‌گشتم.

کار هم آرامش خاطری به بار نیاورد. آن‌هایی که به خانه می‌رفتند هیچ‌چیز مثبتی نداشتند برای افزودن بر آن‌چه از قبل می‌دانستیم. هیچ صدای معتدلی در طول شب برنخاسته بود. انگار ملت داشت از اوج هیجان به جنون می‌رسید، مثل وقتی که شاه فرار کرده بود. لیجک‌ها و استفوردها ساعت شش صبح رفتند. هنوز اطمینان نداشتند کجا برای اقامت‌شان امن است. من می‌خواستم انجمن کارش را «مطابق روال معمول» انجام دهد. بنابراین، حدس زدم ماندن آن‌ها در مرکز معقول نخواهد بود. وقتی کارکنانم، که همگی مورد‌اعتمادم بودند، درباره‌ی «مهمان‌ها» پرسیدند، برای‌شان توضیح دادم که نگران وقایع سفارت بوده‌ام و در طول روز این‌جا نخواهند ماند، هر چند احتمالاً شب برای کمک به پاسخ‌گویی تلفن‌ها بازخواهند گشت.

من و بیل صبح را پای تلفن مشغول انتقال خلاصه‌ی اخبار رسانه‌های ایرانی به واشینگتن بودیم. گاهی صدا با وقفه‌های طولانی شنیده می‌شد، اما واشینگتن می‌گفت ماندن‌مان روی خط مهم است. چون با این‌که تماس‌های دیگری هم بین واشینگتن و تهران برقرار می‌شد، آزاد نگه داشتن خط تماس بین‌المللی با لی شاتز در سفارت سوئد یا با بروس و ویک و مایک هالند، مأمور امنیت سفارت، در وزارت امورخارجه‌ی ایران دشوار بود. آن‌ها هنوز آن‌جا بودند و سعی می‌کردند با ابراهیم یزدی، وزیر امورخارجه، مذاکره کنند.

حدود ساعت ده صبح، به نظرمان رسید که خط تماس‌مان قطع شده است. کارکنانم، که احساس خطر می‌کردند، از من خواستند ارتباط را قطع کنم، اما احساس می‌کردم باید تا جایی که امکان دارد به کارمان ادامه دهیم و اندکی بعد اختلال برطرف شد.نیمه‌های صبح با آشپزم سام و سرایدار جان گریوز، نیت، که هر دو تایلندی بودند، تماس گرفتم. نیت را خوب می‌شناختم، چون در چیدمان خانه‌ام کمکم کرده بود. از سام خواستم ناهار درست کند و به انجمن بیاورد و از نیت درخواست کردم به خانه‌ام برود و یک دست لباس و مسواکم را برایم بیاورد. لباس سبز پشمی‌ام، که با آن خوابیده بودم، کاملاً‌ چروک شده بود. آن‌ها با غذایی که برای همه کفایت می‌کرد از راه رسیدند و نگرانی در صورت‌های‌شان آشکار بود. نیت را در آغوش کشیدم و به او اطمینان دادم حالم خوب است.

فهرست مطالب کتاب

مقدمه‌ی مترجم
پیش‌گفتار
فصل 1: 4 نوامبر 1979 [13 آبان 1358]
فصل 2: 5 نوامبر 1979 [14 آبان 1358]
فصل 3: روزهای آغازین نوامبر
فصل 4: روز شکرگزاری 1979
فصل 5: دسامبر 1979
فصل 6: کریسمس 1979
فصل 7: ژانویه‌ی 1980
فصل 8: زمستان 1980
فصل 9: عید پاک 1980
فصل 10: آوریل 1980
فصل 11: بهار 1980
فصل 12: ژوئیه اکتبر 1980
فصل 13: نوامبر 1980
فصل 14: کریسمس 1980
فصل 15: ژانویه‌ی 1981
فصل 16: 20 ژانویه‌ی 1981 [30 دی 1359]
فصل 17: 21 ژانویه‌ی 1981 [1 بهمن 1359]
فصل 18: 30 ژانویه‌ی 1981 [10 بهمن 1359]
مؤخره
تصاویر
نام‌نامه‌ها