معرفی کتاب آینه‌های بی‌کران: زندگى منیر شاهرودى‌ فرمانفرمائیان

یک افسانه‌ی واقعی از یک قهرمان پرشور! منیر شاهرودی فرمانفرمائیان در کتاب آینه‌های بی‌کران با کمک زارا هوشمند زندگی پرفراز و نشیب خود را به عنوان یک هنرمند و نقاش ایرانی در اختیارتان قرار می‌دهد. او اتفاقات بسیاری را در عمر طوالانی خود به چشم دید و با موانع بسیاری روبرو شد اما هرگز دست از تلاش کردن برنداشت و رو به جلو حرکت کرد و هنر اصیل ایرانی را با آثار خود به جهانیان معرفی نمود.

درباره‌ی کتاب آینه‌های بی‌کران:

منیر شاهرودی فرمانفرمائیان (Monir Shahroudy Farmanfarmaian) که امروزه به عنوان یک هنرمند بزرگ در سطح دنیا شناخته می‌شود، در زندگی طولانی خود ماجراهای بسیاری را پشت سر گذاشت؛ او دختر بچه‌ای بود که در انبار خانه‌‌ای در قزوین بازی می‌کرد اما به پنت‌هاوس‌های آمریکا و بهترین گالری‌های دنیا راه یافت. کتاب آینه‌های بی‌کران (A mirror garden) نیز داستان زندگی جالب و الهام‌بخش این همسر، مادر، مجموعه‌دار و هنرمند ایرانی است که از زبان خودش و با همراهی زارا هوشمند (Zara Houshmand) روایت می‌شود. کتاب حاضر صرفاً یک اثر زندگی‌نامه‌ای نیست و داستانی عاشقانه نیز در بطن خود دارد و شما را با شکوه و ظرافت فرهنگ و هنر اصیل ایرانی نیز آشنا می‌سازد.

آشنایی با زندگی منیر شاهرودی فرمانفرمائیان:

این هنرمند پرآوازه در سال 1301 در قزوین متولد شد و در هشت سالگی به همراه خانواده‌ی خود به تهران آمد؛ چرا که پدرش به عنوان نماینده‌ی مجلس شورای ملی انتخاب شده بود. پدر وی به طراحی فرش علاقه‌ داشت و صاحب یک کارگاه قالیبافی بود و همین موضوع باعث شد منیر به نقاشی کردن گل‌ها رغبت پیدا کند. تا جایی که در جوانی برای تحصیل به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت.

در همین دوران با یک باستان‌شناس آمریکایی آشنا شد و این آمریکایی توجه منیر را به نقاشی‌های زیبای باستانی جلب کرد. این پیشامد جرقه‌ای شد تا منیر برای تحصیل به پاریس برود اما آنجا اتفاقات به شکل دیگری رقم خورد. او با شاعر و نقاش جوانی به نام منوچهر یکتایی آشنا شد و با وی ازدواج نمود و مسیر زندگی‌اش برای همیشه تغییر پیدا کرد. این هنرمند، زمان جنگ جهانی دوم در اروپا حضور داشت و مجبور شد به آمریکا مهاجرت کند. او از این فرصت استفاده کرد و در دانشگاه نیویورک به تحصیلات خود ادامه داد.

او به‌عنوان تصویرگر مد و گرافیست با نشریات بسیاری مانند کانتری، تاون و گلامور و… همکاری داشت و با هنرمندان بزرگی نیز آشنا شد. او از منوچهر یکتایی جدا شد و با ابوالبشر فرمانفرمائیان ازدواج کرد. این هنرمند در سال 1336 به ایران آمد و آشنایی او با فرهنگ بومی این کشور بر آثارش تاثیر شگرفی گذاشت. منیر در ایران به فعالیت‌های هنری خود ادامه می‌داد تا این‌که در نهایت در سال 1357 با تغییر وضعیت سیاسی کشور مجبور شد به نیویورک بازگردد و بیست و شش سال از کشور خود دور ماند و به طراحی فرش و پارچه مشغول شد. در نهایت توانست در سال 1383 مجددا به ایران سفر کند و حتی کارگاه هنری خود را داشته باشد. برای اولین بار پس از انقلاب اسلامی آثار حجمی این هنر مند به نمایش درآمد و با استقبال بسیاری مواجه شد. سرانجام، منیر در سال 1398 به مرگ طبیعی از دنیا رفت در قطعه‌ی هنرمندان شهر قزوین به خاک سپرده شد.

نکوداشت‌های کتاب آینه‌های بی‌کران:

– فریبنده. خاطرات تفصیلی فرمانفرمائیان که نگاهی نادر و درونی به دو جهان گمشده است. (Vogue)
– دلپذیر. خاطرات بسیار به موقع از خانه و هویت شخصی خود. (The San Francisco Chronicle)
– هنر منیر اغواگرانه است و همچنین داستان چگونگی ایجاد خالق و گردآورنده چیزهای زیبا نیز همین است. (The NewYorker)

کتاب آینه‌های بی‌کران مناسب چه کسانی است؟

اگر به آثار منیر شاهرودى‌ فرمانفرمائیان به عنوان یک هنرمند علاقه دارید، این کتاب می‌تواند تجربه‌ی جالبی برای‌تان باشد. البته از یاد نبرید که این شخصیت برجسته جنگ‌ها، انقلاب‌ها و اتفاقات بسیاری را به چشم خود دیده است و با این اوصاف کتاب آینه‌های بی‌کران از هر جهت زندگی‌نامه‌ای در خور توجه محسوب می‌شود و مطمئن باشید که از خواندنش پشیمان نخواهید شد.

در بخشی از کتاب آینه‌های بی‌کران می‌خوانیم:

توى راه بازگشت به خانه، نصرت ملامتم کرد: «با شتر که آن‌طور رفتار نمى‌کنند. نباید سربه‌سر حیوان‌ها گذاشت.» هنوز هم زانوهایم بى‌رمق بودند و اصلاً حوصله‌ى شنیدن نطق گوهربار او را نداشتم؛ به‌نظرم عاقلانه‌تر آن بود که با شترجماعت دهان به دهان نشوى. نصرت خردمندانه دستى به چانه‌اش کشید و گفت: «شاید بهتر باشد صدایش را پیش مادرت درنیاورى، شتر دیدى ندیدى، چون جفت‌مان مى‌افتیم توى هچل.»

باید پند نصرت را آویزه‌ى گوشم مى‌کردم، چون یک‌ بار هم از روى یک کینه‌ى دیرینه سربه‌سر یکى از گربه‌هاى ننه گذاشتم که بعدش هر دومان پشیمان شدیم. خصومت بى‌هیچ نیت بدى شروع شد. من بچه‌هاى آن گربه را روى رختخواب‌هاى اضافى توى انبار پیدا کردم. ننه پنجره‌اى را براى رفت‌وآمد گربه باز گذاشته بود. همین که از تشک‌ها بالا رفتم تا به بچه‌گربه‌ها نگاهى بیندازم، گربه‌ى مادر خشمگین با پنجول‌هاى باز و با جیغى که آدم را زهره‌ترک مى‌کرد، از پنجره پرید روى من. درحالى‌که از روى تشک پایین مى‌سریدم، خواستم آن را از خودم جدا کنم، اما بدجورى خراش برداشتم.

انتقام‌جویى من یک بازى طولانى بود که هفته‌ها ادامه داشت. هرجا گربه مى‌رفت، دنبالش پشت این پرده و آن پرده قایم مى‌شدم و با صداى نازک و رقت‌آمیزى میومیو مى‌کردم. مى‌خواستم فکر کند یکى از بچه‌هایش را دزدیده‌ام، او هم انگار باورش شده بود؛ به‌هرحال مدام در جستجو بود و هرچه بیشتر او را دنبال خودم مى‌کشاندم، گیج‌تر مى‌شد.