معرفی کتاب از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم

هاروکی موراکامی در کتاب از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم شما را با خاطرات دویدن‌های روزانه‌‌اش همراه می‌کند و از نقش مهم دویدن در نویسندگی و زندگی حرفه‌ای‌اش سخن می‌گوید.

درباره کتاب از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم:

دنیای موراکامی سرشار از سخت‌کوشی، تنهایی و مقاومت است. او در برابر مشکلات پیش‌رویش قد خم نمی‌کند و با برنامه‌ریزی جلو می‌رود. به مفهومی بهتر موراکامی اهدافی را برای خودش ترسیم می‌کند، سپس با برنامه‌ریزی درست، قدم به قدم و مرحله به مرحله به آن‌ها نزدیک می‌شود. این تمام چیزی است که شما با مطالعه کتاب از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم (What I talk about when I talk about running: a memoir) از هاروکی موراکامی (Haruki Murakami) خواهید فهمید.

در این کتاب شما با امور شخصی، برنامه‌های روزانه، علاقمندی‌ها، خاطرات و به طور کل فلسفه‌ی زیست و نوع نگاه موراکامی به پدیده‌ها و رخدادهای گوناگون آشنا می‌شوید و می‌فهمید که چطور می‌توان از رنج‌ کشیدن دست برداشت و لحظات عمرتان را همانطوری سپری کنید که خواهانش هستید. او به هیچ وجه قصد ندارد تا با نصیحت‌ها و پندهای کلیشه‌ای و نخ نما شده‌ای مثل اینکه ورزش باعث سلامتی می‌شود، یا هزاران جمله از این دست که هیچ گاه موثر نبوده‌اند، تحث تاثیرتان قرار دهد. بلکه تنها با بیان تجارب و حس و حال خوب خودش در حین انجام فعالیت‌های ورزشی شما را با خود به این دنیا و لذت‌های وصف نشدنی‌ آن می‌برد.

در حقیقت موراکامی در این کتاب از لذت دویدن سخن می‌گوید؛ لذتی که باعث شد تا او روزی هشت کیلومتر بدود و حتی در مسابقات دوی ماراتن هم شرکت کند. موراکامی همچنین با بیان حس و حال و تفکراتش در حین دویدن از شباهت‌های غیرقابل انکار آن با نویسندگی صحبت می‌کند؛ چرا که به عقیده‌ی او استقامت و تداوم رمز موفقیت هردوی آن‌هاست.

یکی دیگر از ویژگی‌های این کتاب تلاش همیشگی موراکامی برای در میان گذاشتن علایق و خاطراتش با طرفدارانش به صورت صریح و ضمنی است. به دلیل علاقه‌اش به موسیقی به خصوص موسیقی جاز، او اغلب نام کتاب‌های خود را از موسیقی‌ها و یا کتاب‌هایی که به آن‌ها علاقه‌مند است الهام می‌گیرد. به طور مثال عنوان کتاب از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم برگرفته از کتابی با نام وقتی از عشق می‌گوییم، از چه می‌گوییم نوشته ریموند کارور است.

کتاب از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم مناسب چه کسانی است؟

اگر به مطالعه خاطرات افراد مشهور علاقمند هستید، پس کتاب پیش رو را از دست ندهید.

با هاروکی موراکامی بیشتر آشنا شویم:

بدون شک یکی از مشهورترین و پرطرفدارترین نویسندگان جهان هاروکی موراکامی است؛ کسی که انتشار هر رمان جدیدش یک اتفاق مهم خبری به شمار می‌آید و هر سال و با نزدیک ‌شدن به اعلام جایزه‌ی نوبل ادبی موسسات پیش‌بینی، از شانس بالای او برای دستیابی به این جایزه سخن می‌گویند.

هاروکی موراکامی در کیوتوی ژاپن، از پدر و مادری معلم به دنیا آمد. تربیت خانواده در گرایش او به سمت ادبیات تاثیر به سزایی داشت. موراکامی از نوجوانی نوشتن را آغاز کرد و خیلی زود به استعداد حقیقی خود در قصه‌نویسی پی برد و تلاش کرد تا آن را در بهترین مسیر به خدمت بگیرد. او بدون تردید از نویسندگان صاحب سبک ادبیات امروز بوده و از قلم و استایلی اصیل برخوردار است. آثار موراکامی برنده‌ی جوایز گوناگونی چون اُ کانر و فرانتس کافکا شده‌اند و همواره از پرفروش‌ترین عناوین به شمار می‌روند. مشهورترین اثر او کافکا در ساحل نام دارد که در زبان فارسی با عناوین دیگر نیز شناخته می‌شود. برخی دیگر از آثار مشهور موراکامی عبارتند از: از دو که حرف می‌زنیم از چه حرف می‌زنیم، جنگل نروژی، پس‌لرزه.

در بخشی از کتاب از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم می‌خوانیم:

هر تابستان چند روز در بوستون هوا آنقدر طاقت فرسا می‌شود که آدم می‌خواهد به هر چه دور و برش می‌بیند ناسزا بگوید. اما اگر آن ‌چند روز دندان روی جگر بگذارید در باقی اوقات سال هوایش بد نیست. در آن‌ مدت پول‌دارها برای فرار از دست گرما به منطقه‌ی ورمونت یا کیپ‌کاد می‌روند و به‌ همین ‌دلیل شهر خلوت و دیدنی می‌شود. درختان امتداد رودخانه سایه‌ساری خنک و دلپذیر ایجاد می‌کنند و دانشجویان هاروارد و بوستون بر رودخانه‌ی پرتلألؤ به تمرین قایق‌رانی می‌پردازند. دختران جوان با لباس شنا روی حوله‌های‌شان حمام آفتاب می‌گیرند و با واکمن یا آیپاد به موسیقی گوش می‌دهند. یک ماشین بستنی فروشی آن ‌حوالی توقف می‌کند و بساطش را راه می‌اندازد. یکی گیتار می‌زند به‌ شیوه‌ی نیل یانگ، و سگی پشمالو با ساده دلی سر در پی بشقابکی می‌گذارد که صاحبش به ‌جایی پرت کرده است. یک روان‌پزشک دموکرات هم (یا کسی که به نظر من این کاره می‌آید) با اتومبیل ساآب خرمایی رنگش که سقفی تاشو دارد بر جاده‌ی موازی با رودخانه پیش می‌راند.

بعد هم پاییز منطقه‌ی نیوانگلند کوتاه و دلپذیر ابتدا خودی می‌نماید و می‌رود و بار دوم که سروکله‌اش پیدا می‌شود حسابی جاگیر می‌شود. رنگ سبز و پر و پیمان درختان اطراف رفته رفته جایش را به رنگ زرد مات می‌دهد. به ناچار روی لباس‌های دو گرمکن می‌پوشم. باد برگ‌های پژمرده را در هوا می‌چرخاند و میوه‌های بلوط با صدایی خشک تق‌تق‌کنان روی زمین می‌افتند. سنجاب‌های زبر و زرنگ دیوانه‌وار این طرف و آن طرف می‌دوند تا برای ایام زمستان اندوخته‌ی کافی جمع‌آوری کنند.

فهرست مطالب کتاب

مقدمه‌ی مترجم
پیش‌گفتار: رنج‌ کشیدن اختیاری‌ست
فصل اول: چه‌کسی به میک جَگر می‌خندد؟
فصل دوم: نکاتی در باب رمان‌نویس دونده شدن
فصل سوم: آتن در میانه‌ی تابستان دویدن ماراتن برای اولین‌بار
فصل چهارم: بیشتر دانسته‌هایم را در داستان‌نویسی، دویدن‌های روزانه به‌ من آموخته است
فصل پنجم: حتا اگر در جوانی موی دم‌اسبی بلندی می‌داشتم
فصل ششم: کسی دیگر بر میز نمی‌کوبید کسی فنجان‌ها را پرت نمی‌کرد
فصل هفتم: پاییز در نیویورک
فصل هشتم: 18 تا لحظه‌ای که بمیرم
فصل نهم: کسی که تا توانست راه نرفت
پس‌گفتار: بر جاده‌های گرداگرد جهان